IT’S MILLER TIME, maar dan van Budweiser

Vandaag staat vooral in het teken van alcohol, maar nog niet om zeven uur ’s ochtends, dat is tegenwoordig zelfs ons te gek. Dan wordt er eerst ontbeten, niet aan het Free Hot Breakfastbuffet, maar gewoon op de kamer. Marion doet ook deze vakantie de ontbijtservice, en haalt het buffet dus naar de kamer. Eieren, bacon, paddy’s (minihamburger) brood, boter, zoete waren, jus en een zelfgebakken wafel. En omdat het vandaag National Doughnut Day is (ja, ook hier verzinnen ze overal een feestdag bij) zit er ook een gepoedersuikerde donut bij. Mierzoet, maar goed te doen bij een bakkie Mr.Coffee. Prima voor elkaar hier in de herberg die Drury Lodge heet.

Na voedsel en verfrissing draaien we de Interstate 55 weer op, op weg naar onze eerste alcoholische versnapering van de dag, en die kost ons ook nog niks. Omdat ons laatste deel van de rondreis nog geen 100 mijl beslaat draaien we al voor 12 uur de parkeerplaats van Anheuser-Busch op, fabrikant van één van onze meest favoriete lokale drankjes; Budweiser. Niet de Light, niet de Lime, maar de gewone ordinaire Regular, werkmansbiertje bij uitstek, en door de hoeveelheid koolzuur die zo’n heerlijk fris biertje mee naar binnen brengt door mij ook wel Bulkweiser genoemd. En dat biertje vind zijn oorsprong hier in St. Louis, waar een paar honderd jaar de Duitse emigrant Anheuser één van de vele lokale brouwerijen begon, en tot op heden als enige overbleef, en die gaan wij bezoeken.

Bij binnenkomst krijg je een gratis tourpas, en mag je wachten in de onvermijdelijke giftshop. Er zijn ook andere tours, tegen betaling, maar die duren langer, en voegen in onze ogen weinig tot niks toe, behalve dat je meer drankjes krijg, en een soort van brouwersdiploma, wat hoogstwaarschijnlijk onder in de kast verdwijnt, en je nooit meer weer ziet. Om dat we nog moeten rijden, lijkt ons het eerste zeker geen goed idee, en dat soort diploma’s kun je ook van internet downloaden als je dat al zou willen. Je moet wachten tot dat je omgeroepen word, in ons geval een minuut of 10, voor een wandeltocht van ongeveer 45 minuten zowel in de fabriek als buiten over het terrein, en met het lekkere weertje is dat zeker gaan straf. 2 Gidsen begeleiden je daarbij en geven uitleg.

De eerste gang is naar de overkant, waar de beroemde Clydesdales staan. Buiten in de ring staan 2 van die grote reuzen, en binnen in de stal nog 2. Ze hebben 170 van deze paarden, waarvan de meeste op een grote farm 20 minuten buiten St. Louis rond galopperen, en wisselende diensten draaien, hetzij hier op de brouwerij, hetzij op tentoonstellingen/parades waar ze, zoals ze vroeger als werk deden, karren met (nu lege) vaten bier trokken, destijds om bij de klant afgeleverd te worden, nu als show en reclameobject. Ze werden en worden daarbij vergezeld door een koetsier en een hulp, en een Dalmatiër om de boel te bewaken. De stallen zijn nog exact hetzelfde als in vroeger jaren (net als veel andere gebouwen van de brouwerij, althans de buitenkant ) alleen wel voorzien van hedendaagse snufjes als airco en electronische deursloten.  Er moet, net als bij alle attracties waar we de afgelopen 2 weken waren, natuurlijk nog wel even een fotoshoot gedaan worden voor 1 van de bierkarren, want ook van hier moet je natuurlijk een herinneringsfoto hebben. Nou, wij niet hoor.

Daarna steken we de straat over om naar de eigenlijke brouwerij te gaan waar we eerst een lezinkje over bierbrouwen krijgen, vooraf gegaan door een “vers uit het vat” minibiertje, keuze uit Bud Light en echte Bud. Dan liften we 3 verdiepingen naar boven, waar het gelijk een graad of 20 warmer is, en kijken we vanaf prachtige oude galerijen naar de grote brouwketels mogen kijken en onze gids Jordan uitleg geeft. Tenminste, dat denken we, want ze komt niet boven het lawaai van de ketels uit. Na een verblijf van een minuut of vijf mogen we via het trappenhuis de koelte (hoewel het buiten ook een graad of 25C is) weer in om een stukje verderop het “Lagerhuis” te betreden.

Daar komt de volgende klap, want daar is de temperatuur 10 tot 12 graden, en dat komt goed aan. 66 tanks van ieder 3600 vaten (=180.000 liter) liggen hier koud te wezen. Lageren, waarna het bier genoemd is (Lager, tegenhanger van Ale), komt van het Duitse “lageren”, wat zoveel als “opslaan” betekent, en het Lager ligt hier 31 dagen op hout gelagert. En er zijn daadwerkelijk mensen, brouwmeesters genaamd, die hier iedere dag om 3 uur tezamen komen om van ieder vat een glaasje te proeven. En nee, ze nemen geen sollicitanten aan. Gelukkig voor sommigen mogen we snel weer naar buiten.

Doordat er erg veel tourgroepen rondlopen word het onderdeel bottelarij overgeslagen (zou wel in de tour zitten, maar word wel vaker geskipt volgens reviews op internet) en stomen we direct door naar de Biergarten. Nou missen wij niet veel aan de flessenvullerij, want we weten hoe het daar toe gaat. Dat hebben we bij de Millerbrouwerij in Milwaukee al gezien. Oorverdovend lawaai en razendsnelle lopende banden waar flessen door diverse stations gaan, om aan het eind gevuld en gedopt in de kartons (kratten kennen ze hier niet) te verdwijnen. De Biergarten is tevens het einde van de tour, maar wel een leuk einde, want hier mag je tegen inlevering van je tourpas een biertje naar keuze uitkiezen, deze keer in een mooi formaat glas en veel meer keuze, wat door de dames achter de bar voor je ingetapt word. Marion houd het bij de gewone Bud, maar ik waag me aan een Budweiser Black Crown. Een amberkleurig pilsje van 6% wat er prima in gaat. Ik noteer hem gelijk in de Iphone voor de volgende Floridavakantie.

Er is weinig zitplaats door de drukte, maar we worden uitgenodigd door een oude heer om bij hem aan tafel te komen. Hij doet ons beiden denken aan een goede vriend (voor bekenden Appie S.) maar dan over 30 jaar. De voormalig Koreaganger is net zo’n vrolijke noot, en is volgens ons rechtstreeks, zonder de tour te doen, met z’n tourpas naar de Biergarten gegaan, en misschien wel twee keer. Hij heeft hier ooit, 24 jaar geleden, gewerkt, en was toen ook al liefhebber, volgens eigen zeggen. Toen kreeg je na de tour nog twee biertjes, en pretzels, zoveel je wilde, en hij vraagt aan ons waarom dat niet meer zo is. We moeten het antwoord schuldig blijven, en prompt schiet hij een serveerster aan met dezelfde vragen. Maar die zat vorige week nog op school en kijkt of ze water ziet branden. We keuvelen nog wat verder met de veteraan, en komen tot de conclusie dat het aan de Belgen ligt. Inbev is tegenwoordig eigenaar van Anheuser-Busch en zij zullen wel bezuinigd hebben op de pretzels en gratis biertjes. Dat was tenslotte ook hun eerste actie in Seaworld en Busch Gardens in Florida, wat toen nog bij de brouwerij behoorde, afschaffen van proeverij en Clydesdales aldaar.

Vanuit de Biergarten kun je als vanzelf alleen via de giftshop weer buiten komen, en als we daar nog even op een bankje een rokertje doen komt de oude heer bij ons aan om te bedanken voor de conversatie, en, op de hoogte van onze statenticker, vraagt of Hawaii nog op de to-do lijst staat. Maar daar waren we al tijdens onze eerste Amerikareis (niet wetend of we er ooit weer zouden komen), en hij is daar blij om. Toen hij terug kwam uit Korea met “zijn” Douglas C-54 moest hij natuurlijk onderweg een paar maal tanken, ook op Ohau, het bekendste eiland van Hawaii, en toen waren er op Waikiki, het wereldberoemde strand, precies 2 hotels, de Royal Hawaiian en het Moana. Toen hij er vele jaren later weer kwam, tijdens een eilandhop toer, voornamelijk om de USS Missouri (genoemd naar zijn staat, meegevochten in zijn oorlog, maar nog nooit van dichtbij gezien) en het monument van Pearl Harbour te bezoeken merkte hij dat er één en ander veranderd was. Vrij vertaald;”Je kon geen twee stappen zetten zonder te struikelen over een hotel, een vreetschuur of een toerist. Wees blij dat jullie daar 26 jaar geleden waren, toen was het nog een stuk rustiger”.

Geleend van Cardcow.com

Na dit onderhoud en wederzijdse “Nice meeting you” vertrekt deze alleraardigste man met zijn immense 80’s Buick (past echt precies bij  hem) en schakelen wij de Garmin in op Earth City. Mijn intuïtie (en die heeft het zelden mis als het om navigatie gaat) zegt de I-55 weer op te gaan, maar de Garmin weet een kortere weg, denkt ze. Maar de jongedame in het kastje heeft niet gerekend dat St. Louis Downtown op z’n kop staat door allerlei opbrekingen (het lijkt Zwolle wel) en stuurt ons alle kanten op, behalve de goede. Zo zie je nog wel eens wat, of je het wilt of niet. Er ontstaat enige onenigheid tussen de eigenwijze dame en mij, wat resulteert in wat wilde, maar nooit onveilige, verkeersacties die ons uiteindelijk wel op de juiste snelweg afleveren. Vanaf daar doe ik het gewoon weer voor eigen kop, en we leggen Garmina het zwijgen op.

Na een korte stop bij onze favoriete winkel arriveren we weer bij de Candlewood Suites waar we onze vakantie aanvingen, en worden weer hartelijk ontvangen. Deze keer gaat al onze bagage mee naar de 1 bedroom suite waar alles eerst gesorteerd word en Marion de complementary wasmachines gaat vullen. Scheelt thuis weer een boel werk. Ondertussen luisteren we aangeschafte CD van zelfverklaard Godfather of Blues Clyde Hopkins, en dat klinkt niet eens verkeerd. Een bakkie is inmiddels ook gezet, en de lunch gaat in de magnetron. Hotpockets en koffie, een aparte maar toch smakelijke combinatie.

Als de was uit de droger komt blijkt het met de kofferruimte nog mee te vallen, we hebben ons niet overkocht, al zal het gewicht door de voorraad shine nog een heikel punt worden. Daarover gesproken, door de consumptie van één van de halve quarts (±900cc), die hier geen eights (1/8) worden genoemd maar 16oz (ounce) moeten we weer even op zoek naar aanvulling. Via de site vinden we een dealer en aansluitend schuiven we (weer) aan bij Applebee’s waar we één van de noviteiten van de kaart nemen. En ook deze keer smaakt het weer uitstekend. “Thuis” wacht de koffie met een stukje aardbeien cheesecake, en onder het genot van af en toe een sipje Apple-pie komen we met TV en LT prima de avond door.

Morgen is onze laatste volle dag, en dan pakken we de trein. Maar daarover hebben we het morgen wel.